Okul Öncesi Dönemde Ailenin Önemi
Okul Öncesi Dönemde Ailenin Önemi
Aile; çocuğun gelişimini, toplumsal uyumunu ve başarısını etkileyen en önemli etkenlerden biridir.
Anne-babalar çocuklarını yetiştirmek için ciddi zaman, emek ve enerji harcarlar. Özellikle ömrünün ilk yıllarında çocuğun yaşamasında ve gelişmesinde anne-baba kadar önemli olan başka bir etken söz konusu değildir.
Çocuk onu önemseyen, gereksinimlerine duyarlı davranan, onu ihmalden ve cezalandırıcı yaklaşımdan koruyan bir ortamda büyürse kendi potansiyelini gerçekleştirebilir.
Çocuğun ebeveynleri ile kurduğu ilişkinin niteliği çocuğun en önemli yaşam deneyiminin ilk adımlarını oluşturmakta. Aile ortamındaki yakın, sıcak ve duyarlı ilişkiler aile bireyleri arasında güvenli bağ oluşmasını sağlar. Duyarlı ve ilgili bir ailede, çocuğun duygusal işaretleri doğru bir şekilde alınır; çocuğun istekleri ve bakış açısı önemsenir; çocuğun gereksinimleri uygun bir biçimde zamanında karşılanır.
Çocuğun toplumsal ilişkilerde kendini güvende hissetmesi,
gerekli becerileri kazanabilmesi aile üyeleri ile güvene dayalı sağlı ilişkiler kurabilmesinin bir sonucudur.Olumlu aile ilişkileri çocuğun olumlu toplumsal beklentiler geliştirmesini sağlar. Böylece çocuk, diğer çocuklarla etkileşime daha rahat bir şekilde girer ve başka insanlarla girdiği etkileşimlerin olumlu ve ödüllendirici olması beklentisini taşır.
Anne babalardan duyarlı, ilgili ve destekleyici bir bakım almak, çocuğun toplumsal yeterliliği, ilişkileri ve başarısı için gerekli olan özdeğer ve özyetkinlik duygularının oluşması için uygun bir zemin yaratır.
Ailede şiddet, çatışma, geçimsizlik gibi kronik problemlerin yaşanması veya süreğen hastalıklar olması ise çocuk üzerinde yıkıcı etkiler yapar. Çocukları ile kurdukları ilişkide duyarlı davranmayan, çocuklarının gereksinimleri konusunda yeterince duyarlı davranmayan, çocuklarının gereksinimleri konusunda yeterince hassas olmayan, tutarlı bir şekilde çocukları ile ilgilenmeyen, çocuklarına aşırı müdahalede bulunan ve reddedici bir tavır takınan ebeveynlerin çocukları genellikle güvensiz ilişki geliştirirler.
Anne babaları ile güvensiz, kaygı ve korkuya dayalı ilişki geliştiren çocuk, diğer toplumsal ilişkilerin de dışlayıcı ve incitici olduğuna dair içsel kanılar geliştirir. Duyarsız ve ilgisiz ebeveynlik çocukta acı duygular ve düş kırıklıkları yarattığı için çocuk uzun süreli yoğun öfke duygusu yaşar. Bu da çocuğun gelişimini, toplumsal uyumunu ve başarısını olumsuz yönde etkiler
